Ferman gitti büyü bozuldu

         Geçen hafta beni çok mutlu eden bir haber aldım. "Yeşim duydun mu Ferman Çanakkale'ye geliyormuş. Konser verecekmiş." Duyduğum anda dediğim tek şey "Hadi be!" oldu. İnanamadım. Daha sonra araştırma yaptım internette. Kandırılıyor olabilirdim sonuçta. Yaptığım araştırmalar kandırılmadığımı söyledi bana. Gerçekten geliyordu. İki gün sonra da üniversitemizde söyleşiye katılacağını öğrendim. Bu daha büyük mutluluktu. Bire bir konuşma imkanı bulabilirdim. Zaman çabuk geçti ve Cuma günü geldi çattı. Söyleşiye gittim. Bu kadar eğlenceli olabileceğini tahmin etmemiştim. Çok güldüm :) Konsere bazı nedenlerden ötürü gidemedim. Pekte üzülmedim aslında. Çünkü başka şeyler keşfetmiştim o gün ben. Kafam onlarla meşguldü. 

        Gelelim kafamı meşgul eden şeylere...

        Ferman'ı görünce çok heyecanlanacağımı düşünmüştüm öncelikle. 3 yıl önce televizyondaki bir haberde gördüğüm ve "İnanmıyorum şuna bak ne kadar yakışıklı." dediğim, araştırınca bambaşka özelliklerini keşfettiğim ve maNga'yı bana sevdiren insandı. Ama öyle olmadı. Sadece bir gülümseme yayıldı yüzüme o kadar. "Ne oluyor bana?" dedim o an. Ve büyüdüğümü ilk o anda idrak ettim. Evet, büyümüştüm! Tabi ki heyecanlandım ama tatlı bir heyecandı o. Sanki çok sevdiğin arkadaşını yeniden görmek gibi tatlı bir his... 

        Bir de kıskanç olduğumu keşfettim. Sevdiklerimi acayip kıskanıyorum. Suç mu? Değil elbette. Sahipleniyorum ve kıskanıyorum bu kadar basit. Tabi bunu 19 yıl sonra keşfetmem ayrı bir sorun.

       Geçen hafta çok güzeldi yani benim açımdan. Ferman'ı gördüğüm için mutluyum. Yeni özelliklerimi keşfettiğim için mutluyum. En güzeli de büyüdüğüm için mutluyum!..

        Ama bu haftaya hiç öyle başlamadım. Sabah kalktım üzerimde anlamlandıramadığım bir mutsuzluk. Aynada kendime bakmak bile istemedim. Hemen çıktım evden. Bütün günde sürdü bu. Herkes "Ne oldu hasta mısın?" diye sordu. "Hayır. Sadece mutsuzum." demek saçma geldi bana. İnsanların bir sürü derdi varken benim ortalarda mutsuzum diye dolaşmam nasıl olurdu? Ayrıca bu şımarıklık değil de ne? Kim bilir ne dertleri var insanların. Bunu düşündüm ve kendime geldim. 

       Sonuç olarak şimdi iyiyim. Geçen hafta ki gibi mutlu olmaya çalışıyorum. Başaracağımı da biliyorum. Herkese iyi haftalar olsun o zaman. Mutlu olmak önemli. Bunu unutmayalım... :)

Yeşim