Evet, hazır hissetmiyorum kendimi. Çoğunuza komik gelebilir bu. Belkide "şımarıklık yapıyor" diye düşünebilirsiniz. Ama meselenin aslı öyle değil.
Korkuyorum ben. Hemde çok. Yepyeni bir on yıl başlıyor ömrümde. Sonunu nasıl olacağını bilemediğim. On yaşımdayken ilk okuldaydım. Şimdi üniversiteye gidiyorum. Bir sürü şey atlattım şu on yılda. Büyüdüm. Olgunlaştım. Hayatın güzel yönlerini keşfettim... Peki bu on yılda neler olacak? Belki daha da olgunlaşacağım. Belki aşık olup her şeyi herkesi geride bırakacağım.(Tabi böyle bir şeyi yapmam ben. Erkeklerin buna değdiğini pek düşünmüyorum. Ama yinede belli olmaz :D) Belkide hiçbir şeyi takmayıp kariyerimin peşinden koşacağım. Bilemiyorum. İşte bundan korkuyorum ben. Bilememekten.
Çocukluğumu geride bırakmakta üzüyor beni çok. Eskisi gibi salıncağa bile binemiyorum artık. Oysa ne çok severim salıncağı. Bir parka gidip salıncak sırası beklediğim de teyzeler bir garip bakıyor yüzüme. "Sen mi bineceksin? Çekmez ki seni." böyle söyleyince haklı gibi duruyorlar. Şimdiki plastik salıncaklar çekmez tabi. Bizim zamanımızdakiler daha güzel güzeldi. Bizim zamanımızdakiler... Birçok şey değişti tabi. Parktaki oyuncaklarda buna dahil. Sevemiyorum onları ben. Dayanıksızlar bir kere. Plastik şeylerden ne beklersin zaten..
Neyse. Bunları düşünecek daha çok vaktim var. Önce Ceren var sırada :) Kafamı kurcalayan bunun gibi bir sürü şey var. Rahatlamak için yazayım dedim.
Yazımın başlığına uygun şarkımda bu olsun :)
Bu arada Ferman Akgül Blue Jean'de yazmaya başladı. "Merhaba" yazısını çok güzel bir cümle ile bitirmiş.
" Ve unutmadan, asla ve asla hayal kırmaktan vazgeçmeyin, hayalperest olmaktan korkmayın. Sizin düşleriniz güzel kılacak bu dünyayı ileride..."
Çok güzel yazmış. Hayal kurmak için bir sebep daha vermiş bize. Dünyayı güzel kılacaksa hayal kurmaya değer.
Teşekkürler Ferman Akgül...
Yeşim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder